Optisch mijmeren

Een suggestie in het kreupelhout. Licht, deinend in de wind.
Zon strijkt over de bovenste lagen en probeert immer door te dringen.

Ik verwonder mij over het effect van onscherpte. Niet hetgeen wat je wilt laten zien maar juist daardoor onmisbaar.
Een suggestie geven van,
bijna laten zien wat.

De onlogica van een geheel kan vaak net zo confronterend zijn. Toch is dat het gebied waar we iets zoeken.

Het traject dat al gelopen is zou ver achter ons gelaten moeten worden.

Meerdere stappen zijn gezet voordat ik doorheb wat wij eigenlijk zien.

Bijna gouden kleurschakeringen die langzaam naar blauw glijden.
Mijn stem, de wind,
zendt een rilling langs de oppervlakte.
Ontroerd daardoor, naar troebel.

Als we dieper kijken wordt langzaam duidelijk
dat alles daar samenloopt.
Netjes op elkaar gegleden bladeren liggen naast rottende takken te vergaan.
Een groene weerspiegeling rimpelt traag naar rood.

Een vreemd tafereel om eenheid in te raken. Juist een waar we het schijnbaar kunnen vinden.
In een van de vele ambigue,
losgelaten plekken.

We struinen
en de takken lijken zich op nieuwe manieren met elkaar te vervlechten.
Het is natuurlijk gezichtsbedrog
maar de lichtvlekken die neerslaan en wild bewegen in de wind maken het waar voor mij.

Pauw Vos