Je denkt misschien dat ik je vergeten ben
zoals ik veel vergeten ben
hoe groot en leeg de straten waren
hoe makkelijk papier scheurt als het eenmaal nat is geworden
Maar jou herinner ik me wel nog
je stem, en hoe je haar afvuurde als een geweer
hoe je als een anders donkere kamer was
waar toevallig nog licht brandde
hoe je mij nooit onderscheiden hebt
ik van hen wij van zij
Ik kan mezelf blijven opbouwen tot ik de sprong waag
mezelf aanleggen als een weg tot jouw voordeur
maar ik kan geen platteland zijn en je haatte de stad
Liesa Van Dyck
paratextmag.com 