“Wat bedoel je, ‘ik mag – godverdomme – mijn eigen onderbeen niet mee naar huis nemen?’ Het is toch godsakke mijn eigen vlees, of niet soms?”
“Mevrouw Groen, het ziekenhuis heeft een policy, waarbij uw gezondheid en algehele hygiëne voorop staan.”
“Flikker toch op met je policy, meneer dokter. Jullie willen zo graag mijn been afhakken om een klein moedervlekje, dan mag ik hem dus echt wel gewoon lekker mee naar huis nemen.”
“Mevrouw Groen, uw onderbeen wordt geamputeerd wegens gezondheidsredenen, een uitgezaaid melanoom is niet bepaald een klein moedervlekje, niet omdat wij dat per se nou zo graag willen. Daarnaast zie ik eerlijk gezegd niet helemaal in waarom u uw onderbeen mee naar huis zou willen nemen?”
“Nou, het is toch gewoon mijn eigen eigendom, of niet soms? De hele wereld vreet nu alleen nog maar vlees wanneer het zo organisch is dat het kippetje voor praktisch 99 procent uit broccoli bestaat, en het een luizenleventje heeft gehad waar ik gewoon jaloers van zou worden. Biologischer dan mijn eigen onderbeen kan toch bijna niet? Er zou in ieder geval zeker weten een Beter Leven stickertje op kunnen, hoor.”
“Pardon, mevrouw Groen, bedoelt u dat u het vlees van uw onderbeen zou willen opeten? Dat is een grapje, toch?”
“Jezus, wat is iedereen toch snel geshockeerd nu, natuurlijk ga ik het godverdomme opeten, wat dacht je dan? Op sterk water zetten in een mooi vaasje? En het dan naast m’n orchideeën op de vensterbank zetten?”
“Maar, mevrouw Groen, in godsnaam, waarom zou u dat willen?”
“Nou zeg, meneer dokter, doet u nou niet zo verbaasd alstublieft, ik kan me toch echt niet voorstellen dat u hier nog nooit over na heeft gedacht. U bent toch zeker wel eens nieuwsgierig geweest hoe mensenvlees smaakt? Nadat u een vers beentje hebt afgehakt?”
“Ik kan met vrij veel zekerheid zeggen dat ik nog nooit nieuwsgierig ben geweest naar de smaak van mensenvlees, mevrouw Groen.”
“Nou meneer doktertje, dan zeg ik maar zo: het is nooit te laat om minder saai te worden. Godsakke zeg, hoe kun je nou een amputerend chirurg zijn en nooit een hapje hebben willen nemen, ik snap er niets van.”
“Naast dat het logistiek gezien erg lastig zou zijn om uw verzoek in te willigen, wil ik dat u ook zeer bewust bent van enige risico’s, mevrouw Groen, uw onderbeen wordt niet bepaald geamputeerd omdat het zo gezond is.”
“Ja, ja, dat weet ik ook wel. Maar ik kan me toch echt niet voorstellen dat de kiloknallers van de Aldi niet af en toe ook een kwaadaardig moedervlekje of twee hebben, hoe ga je dat überhaupt zien tussen al die koeienvlekken? En trouwens, mijn buurman, Harry, Harry Vermaats, is slager, van slagerij Vermaats, weet u wel, nou die kan echt heel goed met vlees omgaan, ik kom er elke week, drie ons kippendijtjes, een runderlapje of twee, en soms een lekker rotisseriekippetje, en die kan dus echt wel de slechte stukjes wegsnijden, en van de rest een mooi stukkie vlees maken. Ik heb het er al met hem en Gonnie over gehad, ze vonden het allebei een geweldig idee. Hij gaat zelfs de krant e-mailen, een goeie reclamestunt denkt ‘ie. Hij doet het ook nog eens voor noppes, beter een goeie buur dan een dooie vriend, zeggen we dan dus maar.”
“Mevrouw Groen, ik weet oprecht niet of dit uitermate uitzonderlijke verzoek mogelijk zou zijn, dit gaat tegen alle hygiëneregels en gedragscodes in.”
“Nou, meneer dokter, dan wil ik godsakke graag met je baas praten, want ik ga koste wat kost mijn eigen been meenemen wanneer ik uit dit ziekenhuis rol, al moet ik zelf de boterhamzakjes meenemen.”
Juul Kruse
paratextmag.com 