Ik stap de lift binnen en schiet de lucht in –
De weemoed laat ik achter.
. . . . . . . . . . Koud over de drempel
Overhandig ik het boeket aan de gastvrouw
Die ik na 4 jaar nog niet ken. We proosten.
Met champagne, want zo doet zij dat met Kerst.
De slingers hangen in het samenzijn, de amuses
Voeren het gesprek. De onderlaag van het gezelschap
Golft in dreunend crescendo met ons mee.
Hans Zimmer doet de OST.
Dan,
De tafelschikking.
Ik krijg de sleutel voor sectie 2c en kan nog net
Zwaaien naar mijn broer of zus die zijn
Ingedeeld bij het andere team van mijn club.
Deze avond verblijf ik, ingekapseld,
Tussen nieuwe familie of aanverwanten
En een vader die mij vraagt – vraagt? –
Mijn twee handen weer op die buik te leggen.
Want samen waren het er vier.
Na de koffie schuif ik de sleutel van 2c aan,
Zak ik af in de lift en stap ik op mijn OV-fiets.
Ik trap door onbekende straten wanneer me
De weg wordt versperd.
Twee pubers stappen voor mijn stuur.
Breed, maar klein in gedachte
Vragen ze me, of ze hun Chinees al kunnen afhalen.
Net op tijd. Kerst is dood – leve racisme.
Saskia Soelaksana
Indien je het gemist hebt: op Amayzine.com stond vlak voor Kerst een pijnlijk artikel van May-Britt Mobach waarin zij zich racistisch uitliet – weliswaar niet zo boers noch intentioneel als deze twee jongens dat ooit tegen mij deden – over de Chinese nagelsalon waar zij klant is. Mobach’s verdediging luidde vooral dat ze het niet zo had bedoeld. Maar is dat dan niet juist het gevaarlijke? Het racisme zit dermate diepgeworteld dat ze zich werkelijk van geen kwaad bewust is. Zie de Instagram van @zeikschrift voor meer.
paratextmag.com 