Doorgeefverhaal Pt. 3

De vloer was smoezelig en al van deze afstand kon ik zien dat wanneer iemand achter de bar zou lopen, zijn schoenen een kleverig geluid zouden achterlaten. De barman leek te kijken naar een klein stukje gebroken glas, een gouden randje van de merknaam nog net zichtbaar. Verbaasd boog ik mij nog wat verder voorover, de geur van oud bier en shag werd sterker naarmate mijn hoofd verder over de toog boog, en eindelijk zag ik hetgeen wat de aandacht van de barman zo in zijn grip had. Op de grond, net voor het randje van de bar, lag een dode muis. Zijn snuitje was nog in perfecte staat, hij had ook kunnen slapen. Maar ik wist dat hij niet meer leefde omdat zijn achterkant plat was. Er lag een klein plasje bloed om hem heen, doorbroken door een lang, grijs, staartje, wat nog net aan hem vast leek te zitten. Het hoofd van de barman was nu gekanteld, zijn blik gericht op zijn rechterschoen, een leren stapper, kleine druppeltjes bloed glommen op de neus. Het was nog nat.

Ik voelde een zekere schrik opkomen. Een klein druppeltje zweet gleed langs mijn slaap, niet door de stikkende warmte in het café, maar door het gevoel dat ik net een intiem moment had verbroken. Ik herinnerde mij dit gevoel van vroeger, toen ik stiekem luisterend boven aan de trap stond terwijl mijn vader vieze dingen tegen de schoonmaakster zei.

Plots stond de barman op, de reactie van de lezende man naast mij was niet minder geïrriteerd nadat ik mezelf voor een tweede keer geschrokken achteruit gooide. Nog nooit had ik iemand zo passief agressief een bladzijde om horen slaan. De ogen van de barman leken vast te zijn gelijmd aan de mijne. Het fletse oogwit werd onderbroken door een labyrint aan gesprongen bloedvaatjes, zijn irissen leken geen kleur te hebben, alleen het woord ‘donker’ zou ze kunnen beschrijven.

“Wat wil je?”

Hij bewoog zijn mond maar minimaal terwijl hij praatte, tanden bleven verscholen achter zijn dunne lippen. Zijn stem was rauw. Moest ik naar de muis vragen? Condoleren? Doen alsof ik niets gezien had?

“Wat wil je?”

Mijn lippen werkten niet meer. De vrouwen naast mij leken niets door te hebben van het afgelopen voorval, ook al had het voor mijn gevoel meerdere uren geduurd.

“Wat wil je?”

Elke keer dat hij de vraag uitspuwde leek de zin meer extensioneel van natuur te worden. Wat wil ik?

“Heb je Grolsch?”

Mijn stem klonk hoger dan normaal, en voor mijn gevoel galmde hij door lang nadat het oude lichaam van de man in beweging was gezet. Met geoefende bewegingen die verraadden hoe lang hij al achter de bar stond pakte hij een flesje uit de koelkast. De dode muis op de grond werd volledig genegeerd. Hij zette het flesje met een net iets te harde klap op de bar neer, het etiket was van mij weggedraaid, maar het was duidelijk geen Grolsch.

Juul Kruse

Lees het volgende deel hier.
Read the next part here.

Lees het vorige deel hier.
Read the previous part here.