Ik besluit te schrijven
Ik besluit niets te vangen
Want gedachten laten zich niet vangen
op papier
Ik besluit te ontlopen
mezelf met name
dat hinderlijke ik,
wat zich altijd overal tussen dringt
Als ik kon kiezen
zou ik in waarnemende zin bestaan
als de knotswilgen op kloosterlaan
Vastleggen om niet te vergeten
archiveren
Maar is dat wat vastligt waarheid
Als ik nu mijn gedachten verkoop
of juist de waarheid ontloop
moet ik het dan plaatsen en lezen
zodat mijn hart voor het oprapen ligt
Voor jouw verhaal, mijn verhaal
Ik ben een taalhandelaar
Ik ben een reiziger in woorden
Een snelle vluchter
Misschien een wandelaar
Mijn uilenhoofd
Als het hoofd niet gemaakt is om te denken
Waarom zou God het ons dan schenken
En waarom kreeg ik dan mijn uilenhoofd
Wat een driehonderdzestig graden kan draaien
Of is dat om waar te kunnen nemen
Vanuit alle hoeken waar ik sta
En als het niet de inkt is die spreekt
Wie spreekt er dan wel
Of is het de verbeelding
Ik ben een mens, maar dat zijn er wel meer.
En het zijn er te veel
Ik heb nauwelijks recht van spreken
Met flarden leeft de wereld, fragmenterend
Een spiegel aan tien scherven. Liggend op
de grond. En ik, mond open, inhalerend
Ik neem mij voor
mijn hoofd niet te breken
over onbestaande kwesties
Neem dagelijks een korreltje zout
En wat water bij de wijn
‘Zoekt en gij zult vinden’
Waarvan je niet eens wist dat je het zocht
Maar zou een antwoord vinden,
Niet helemaal het einde zijn
Caro Suringar
paratextmag.com 
1 Comment