The Night Falls. Bandung Sleeps

The night falls. Bandung sleeps. A flute.
Heaven seeks out its glazing.
The mountains lay molting
Purple, turning blue, and with the hours
They looked different, yet again.
The red sun, as per Allah’s caprice,
Softened into a pale metal from which
The day polishes smooth scales
That are the sawah’s at dawn.
A shimmering of old porcelain
Enchants the horizon
For now.                                                                                                     
     Along extraordinary ravines
Floating circle formations, from back
To back, tightly spun as whalebone
Wonders: chalked lines in the sky,
Upon which tiny trains slide
With restrained rage.
And waterfalls that nebulize
Into white-laced musings
In which the rare, ludibund rainbow
Dances raggedy to the wind,
And at night the blue-eyed moon
Finds pale-blue butterflies asleep.
A scattering of tea-plantations
Some rubber orchards, a factory,
Some jumbled villages where
Half-asleep and the majority diseased
Shacks lean into each other.

Then we descend into the low country
Albeit with clouded body and wit.

Then we descended into the low country
Albeit with clouded body and wit.
White sap bleeds from the rubber orchard
Where oma learned to cook.
A scattering of shards marks
Where the porcelain broke,
Where the lace frayed and
Its fibers rusted.

Translated and added to by Saskia Soelaksana

————————————————————————————————————————————————————–

Original poem:

De nacht brak. Bandoeng sliep

De nacht brak. Bandoeng sliep. Een fluit.
De hemel zocht naar zijn glazuren.
De bergen lagen in de rui
Van paars naar blauw, en met de uren
Zagen zij er weer anders uit.
De rode zon, naar Allah’s kuren,
Smolt tot een blank metaal waaruit
De dag de gladde schubben schuurde
Van sawah’s in het morgenlicht.
Een glans van oude porceleinen
Betoverde het vergezicht
Nog even.
               Over fantastische ravijnen
Zwevende cirkelsegmenten, van rug
Naar rug gesponnen als baleinen
Wondren: krijtlijnen aan de lucht,
Waarover klein de treinen schuiven
Met ingehouden razernij.
En watervallen die verstuiven
Tot een witkanten mijmerij
Waarin soms speelse regenbogen
Verrafeld dansen op den wind,
En ’s nachts de maan met blauwe ogen
Lichtblauwe vlinders slapen vindt.
Een theeplantage hier en daar,
Wat rubbertuinen, een fabriek,
Wat schots en scheve dorpen waar
Halfdomlend en voor drie kwart ziek
De krotten leunen op elkaar.
Dan dalen wij het laagland binnen
Wat doezelig van lijf en zinnen.

                              Nes Tergast