Sommigen houden van blauw,
maar de lopende woorden van een veinzende schrijver
liggen niet voor het oprapen. ik struikel over de vragen
die voor me worden uitgelegd en misplaats het woord
dat ik zoek om daarmee om te gaan. de samenhang
raakt verloren en ik maak rondjes op het tapijt.
nog steeds hetzelfde rondje. de subversie groeft zich in
en kleurt het blauw.
deze langdurende dag wordt opgetekend door
somberheid, en het einde van het uithoudings-
vermogen komt op als een nieuwe dag.
mijn voeten schuren langs het ingesleten pad en
rauw drukt het gevoel op de zool. in een flauwe hoek
zet ik weer een stap richting links en fluister ik:
Nog één rondje dan.
terugkerende stappen spelen quitte met de vooruitgang
en het verdriet werkt verslavend.
februari is een opiumhol voor de gedeprimeerden.
ik hou van blauw
maar
door Saskia Soelaksana
paratextmag.com 